0 versus 2 versus 4 wielen

We hebben gisteren een auto gekocht. Eindelijk. Vanaf nu hoeft er dus niet meer elke dag naar de winkel gegaan worden en lijken kleine uitstapjes geen gigantische reizen meer. Oef.

Alhoewel … we moeten wel eerst de verzekering nog geregeld krijgen. En de auto laten registreren op onze naam. En daarvoor moeten we meteen de grote baan op. Als ik zeg ‘groot’, overdrijf ik niet. Een doorsnee-straat heeft hier vaak al meerdere rijvakken. Een ‘grote baan’ heeft er minstens een 3-tal. Verbindingswegen en autostrades hebben er tussen de 4 en de 8. Ahum. En dat voor iemand die in België niet op de autostrade durft te rijden en iemand anders die in de laatste 10 jaar misschien 10 km gereden heeft…

Zoals ik eerder zei, worden tweedehandsauto’s hier voornamelijk via ‘craigslist’ verhandeld. Een website waarop je om-het-even-wat kan kopen en verkopen. Auto's kunnen worden aangeboden door zowel autodealers als de man in de straat. Probleem met de eerste is dat die weinig betrouwbaar zijn: verkopers moeten op het einde van de maand hun quota halen en vinden eerlijkheid dus niet noodzakelijk de belangrijkste richtlijn. Probleem met de tweede is dat die weinig betrouwbaar zijn: je hebt geen flauw idee bij wie je terecht komt en of hij/zij je al dan niet blaasjes wijsmaakt. Probleem met beide is dat de kans klein is dat ze om de hoek wonen: Je hebt dus een auto nodig om naar de auto te gaan kijken.

De combinatie van deze drie problemen verklaart waarom we zo lang alles te voet gedaan hebben. Gelukkig kregen we van een andere internationale onderzoeker (een Noor, die ook nog eens onze buurman bleek te zijn) de tip om een mailtje te sturen naar de mailinglist van University Hills, de gemeenschap/buurt waarin we wonen. Aangezien hier enkel proffen en internationale bezoekers (zoals wij) wonen, is betrouwbaarheid hier al iets waarschijnlijker. Bovendien impliceert het begrip internationale 'bezoekers' dat mensen vaak verhuizen en auto's kopen/verkopen.

We hadden geluk. We kregen meteen enkele mailtjes van erg behulpzame mensen (met uitleg over het openbaar vervoer, auto's te koop en te huur) en één daarvan sprak ons aan. Een professor verkocht de auto van zijn zoon. Die had die gebruikt tijdens zijn middelbare schooltijd en de eerste jaren van verdere studie, maar ging nu in een andere stad verder studeren en had geen auto meer nodig. Betrouwbaar aanbod. En eveneens belangrijk: De auto in kwestie bevond zich slechts enkele straten verwijderd van ons appartement.

We gingen vorige week maandag langs en kwamen al snel tot een compromis. Wij hebben een bod gedaan, zij hebben dat aanvaard en dat was dat. Of toch niet helemaal, want eerst moest de auto nog een 'smog test' ondergaan. En dat dient verplicht te gebeuren door de persoon die de auto te koop aanbiedt. Tja. Proffen hebben drukke levens. De man in kwestie vertrok dinsdagochtend naar Manilla om daar een lezing te gaan geven. We zouden dus nog een weekje moeten wachten vooraleer we de transactie definitief konden maken. Ach ja, dat beetje extra geduld hadden we er wel voor over.

Gisterenavond zijn we dan opnieuw langsgegaan. We praatten wat over koetjes, kalfjes en de auto, en kregen pardoes een gratis ipod aangeboden... De auto bleek een ipod-aansluiting te hebben in het handschoenenkastje, maar wij hebben geen ipod. Dat vonden die mensen onbegrijpelijk. Ze wisten niet dat er wezens zoals wij bestonden. Dat we wel twee mp3-spelers hebben deed er niet toe. De man vroeg nog halflachend (maar ook halfserieus) of we toch wel een computer hadden en ging vervolgens in de kasten neuzen. Ze hadden nog wel enkele ipods rondslingeren... En inderdaad, hij diepte er eentje op uit de kast en gaf hem ons gratis en voor niks mee. Volgens hem 'antiek', maar volgens ons in prima conditie. En zo kunnen we dus vanaf nu rijden in plaats van wandelen. Met onze 2004 Volkswagen Jetta Wagon. Mét ipod.

Twee dagen na de testrit met de auto ontdekten we ook een fiets. Een roze. Met een toeter. Het ligt dus nogal voor de hand wie ermee zal rijden :-)

We waren aangenaam verrast tijdens onze eerste dagen hier te ontdekken dat de campus over een 'bike shop' beschikt. Vanzelfsprekend hoopten we daar een fiets te vinden en snel wat mobieler te worden. Jammer genoeg bleek echter dat ze in de bike shop enkel nieuwe fietsen verkopen, en dat voor behoorlijk hoge bedragen. Maar ... de eigenaar van de shop vertelde ons dat hij in zijn vrijetijd ook tweedehandsfietsen herstelde en te koop aanbood. Prima. Wij enkele dagen later terug. Geen fiets. Op onze volgende bezoeken stond er respectievelijk: een mannenfiets, een koersfiets, geen fiets, en opnieuw een mannenfiets. De fietsen die hij meebracht bleken bovendien niet al te best in orde. Uiteindelijk hebben we het dus maar opgegeven, enigszins teleurgesteld in Chad, de verkoper.

Gelukkig ontdekte Davy in de universiteitskrant dat er éénmaal per maand een 'bike sale' georganiseerd wordt door de campuspolitie. Achtergelaten fietsen worden daar verkocht voor een prikje. Vaak zijn ze echter ook behoorlijk beschadigd. Maar we hebben er één pareltje uitgehaald. Een fiets die goed werkt, mét versnellingen.

Ik word hier gemiddeld 5 keer per week 'cute' genoemd. Dat kan gaan over mijn haar, mijn kleren, mijn botten, mijn oorbellen, of gewoon mijn gehele ik. Bizar vind ik dat, maar ik geraak eraan gewend. Het zijn trouwens altijd vrouwen die met die term goochelen: collega's, secretaresses, bankbedienden,  winkelverkoopsters en wildvreemden.

Ik vrees dat mijn nieuwe fiets me niet van dat label af zal helpen...