WERKWEEK 1: You’re not going to be here every day

Maandag 9 januari was mijn  eerste werkdag. En eveneens het begin van het winter quarter. In vergelijking met donderdag bleek de campus getransformeerd tot een mierennest. Toepasselijk, want de mascotte van de universiteit is een miereneter (waarover later meer). Gelukkig had ik die dag al meteen veel te doen, wat me verhinderde om teveel na te denken.

Eerste stop: de ‘payroll officer’. De secretaresse was zo vriendelijk om met me mee te wandelen naar het gebouw waar ik moest zijn en dropte me bij een oudere dame. Doel: héél veel paperassen doornemen en ondertekenen. Een nieuweling als ik blijkt behoorlijk wat administratie in orde te moeten brengen:

• kopies nemen van tal van documenten (paspoort, visum, DS-2019, I-94, ...),
• een personeelsnummer en een personeelskaart aanvragen (wat een voorwaarde bleek om (thuis) op internet te kunnen),
• een Amerikaanse bankrekening openen,
• formulieren invullen voor de belastingen (die ik hier helemaal niet moet betalen, maar dat doet er niet toe),
• formulieren invullen om sleutels te krijgen (zelfs van mijn eigen bureau),
• zorgen dat je een Amerikaans telefoonnummer hebt waarop je bereikbaar bent,
• een 'social security number' aanvragen,
• en nog veel meer dat ik alweer vergeten ben.

Elk van die stappen neemt de nodige tijd in beslag en vaak kan de ene pas na de andere gebeuren. Internettoegang in ons appartement hadden we uiteindelijk pas na twee weken. Sleutels van mijn bureau heb ik na anderhalve week kunnen bemachtigen. Tevoren moest ik elke keer bij de secretaresse gaan kloppen om te vragen om me binnen te laten. Maar dat had ook een pluspunt. Zo bleek al snel dat ik me niet teveel zorgen moet maken over verplichte aanwezigheid. Op mijn eerste werkdag kreeg ik te horen dat ik mijn bureau zou delen met een andere postdoctorale onderzoekster, maar dat dat geen probleem zou zijn. “She’s not going to be here every day, you’re not going to be here every day, so you shouldn’t have any problems sharing your office.” Euh… als ik hier niet ga zijn, waar dan wel? Ik was toch een beetje in de war. Mijn bureaugenote is er inderdaad even vaak niet dan wel, maar ik zit voorlopig nog het merendeel van de dag op mijn bureaustoel. Misschien dat daar verandering in komt van zodra het weer nog wat beter wordt. Ons appartement heeft een terras, dus misschien blijkt dat ook wel een comfortabele werkplek :-)

braaf op mijn bureaustoel

eindelijk een personeelskaart en sleutels



De middagpauze van mijn eerste werkdag werd opgevuld door een seminarie van anderhalf uur. Een aangename verrassing was dat er tijdens elk seminarie 'snacks' voorzien worden. Het merendeel daarvan zijn gezonde dingen, zoals groenten en fruit (en vreemde substanties zoals hummus, waar ze hier verzot op zijn), maar soms zijn er ook koekjes :-) Onmiddellijk na het seminarie volgde er een 'labmeeting' (= vergadering van de groep) bij Elizabeth Loftus. Dat is één van de proffen waar ik hier mee zal samenwerken en één van de grootste namen in mijn vakgebied. Ze blijkt een joviaal, klein, oud(er) dametje. Haar groep bestaat uit een 8-tal mensen, voornamelijk doctoraatsstudenten. De meetings beloven alvast heel erg interessant te worden.

Met Linda Levine, mijn andere contactpersoon, had ik op dinsdag een afspraak. Ook die viel bijzonder goed mee. Zij geeft op maandagvoormiddag een vak ('emotion, reasoning, and memory') dat ik ga meevolgen. Het is een 'discussie-vak', waarbij er op voorhand een 5-tal artikels moeten gelezen worden, waarover dan 3 uur (jawel..) gediscussieerd wordt. Dat belooft. Tenslotte heb ik ook al enkele leuke en interessante gesprekken gehad met Robin, een doctoraatsstudente die (net als ik) samenwerkt met beide proffen. Hopelijk zullen we erin slagen om samen (minstens) een experiment op te zetten. Iedereen is ontzettend vriendelijk, maar 't is toch nog wel serieus aanpassen. En heel wat gezichten en namen onthouden...

We hebben mijn eerste werkweek afgesloten met opnieuw een uitstapje. Deze keer niet voor de fun. Het ‘social security’ kantoor bleek zich niet in Irvine, maar in Mission Viejo te bevinden. Een andere stad, die niet zo gemakkelijk te bereiken is met het openbaar vervoer. Voor het gemak zijn we er naartoe gegaan met de taxi, maar dat was een dure rit. De terugrit zouden we dus toch maar met de bus doen. Zo gezegd, zo gedaan, al hebben we anderhalf uur staan koekeloeren vooraleer de bus kwam. Zonder auto blijk je hier in Orange County min of meer hulpeloos. Maar ook het kopen van een auto is moeilijk zonder auto. Tweedehandsauto's worden hier hoofdzakelijk via 'Craigslist' verkocht (= een website waarop je alle mogelijke dingen kan kopen en verkopen, per regio). Maar zonder auto is het gewoon onmogelijk om ergens naar een auto te gaan kijken... Wordt vervolgd :-)

Het weekend na mijn eerste werkweek bleek al meteen een lang weekend. Maandag 16 januari was 'Martin Luther King, Jr. Day' en dus een verlofdag. San Diego is bereikbaar met de trein vanuit Irvine en werd daarom onze eerste reisbestemming. De treinrit duurt 1u 42min en loopt langs de kustlijn, wat prachtige uitzichten geeft. Het is ook een superleuke stad, al hadden we wat pech met het weer. Wie denkt dat het in Californië nooit regent, vergist zich wel degelijk. Maar toch wel liever in San Diego in de regen dan in België in de regen :-)