Leuven in Hollywood

Ilse:

Vijf jaar geleden schreef ik me in voor een cursus bij het Depot. Een lessenreeks ‘zang’, gegeven door Kyoko Baertsoen (Lunascape, Hooverphonic). Na vele jaren in het schoolse circuit was ik het plezier in het zingen een beetje kwijtgeraakt. Zingen was gekoppeld geraakt aan beoordeeld worden en dat wou ik veranderen. Wisper (een culturele vormingsorganisatie in Leuven) bleek een goed tegengif, maar ik was op zoek naar meer.

Enkele dagen voor de cursus van start zou gaan, kreeg ik een mailtje dat Kyoko had afgehaakt. Ze mocht de soundtrack schrijven voor een nieuwe reeks van de serie ‘Flikken’ en dat kreeg voorrang. Niet onlogisch. Haar plaats zou ingenomen worden door Jonathan Vandenbroeck, aka Milow, die toen nog niet echt bekend was. Ik kende zijn naam, maar eigenlijk louter en alleen door het feit dat ik enige tijd tevoren toevallig in de Reynaert was op het moment dat hij daar zijn eerste clipje (‘One of us’) toonde op het grote scherm.

Ik vertrok naar de eerste les met weinig verwachtingen. Ik was misschien een beetje zenuwachtig, maar dat was hij ongetwijfeld ook. Een typische eigenschap van eerste lessen, denk ik. Ik had muziek van Jewel meegebracht en Jonathan polste of ik misschien de hidden track op de cd kende. Jazeker. Dat was exact het nummer dat ik wou doen. We waren vertrokken. Het werden erg leuke en interessante dinsdagavonden. Jonathan vergeleek mijn stem met die van Joni Mitchell en leerde me zo haar muziek kennen. Daar ben ik nog steeds blij om.

In de loop van de lessenreeks (die 15 weken duurde) werd ‘You don’t know’ plots verdacht veel gedraaid op de radio. Het werd een hit en Milow werd hot.

Enige tijd later speelden ze de film ‘Once’ in het STUK. Het was één van de terrasfilms. Om één of andere reden ben ik er toen niet geraakt. Was het omdat ik iets anders te doen had, omdat het terras natgeregend was, of omdat ik gewoon mijn zetel niet uitraakte… wie zal het zeggen? De aankondiging had me in ieder geval genoeg geprikkeld om de film te kopen en te bekijken. Ik was verkocht. ‘The Swell Season’ kwam in mijn cd-rek terecht en hun muziek in mijn hart. Vorig jaar zagen we een geweldig optreden van hen in de AB. Net voor we naar Californië vertrokken, vernam ik dat Marketa Irglova, de zangeres van de groep, een soloplaat zou uitbrengen. Super, want ze heeft een geweldig mooie stem en in de groepsnummers is het toch vooral Glen Hansard die de zanglijnen voor zijn rekening neemt.

Via facebook ontdekten we dat Milow in februari vijf ‘residency shows’ zou spelen in een club in Hollywood. Elke woensdagavond. En jawel, één van die woensdagen bleek Marketa Irglova later die avond op hetzelfde podium te staan. Toeval kan mooi zijn.

Davy:

Milow heeft bijna overal in Europa gespeeld en wil dit jaar de VS veroveren. Zijn eerste stappen bleek hij te zetten in The Hotel Cafe in Hollywood, waar diezelfde avond ook Marketa Irglova (bekend van ‘The Swell Season’) zou optreden. Daar wilden wij wel bij zijn. Dus trokken wij naar Los Angeles. Wat volgt, is een verslag van de optredens. Het verslag van de citytrip is voor later.

Ons hotel, The Hotel Hollywood, lag vlakbij het metrostation van Hollywood & Vine en de Capitol Records-toren (een Amerikaanse platenmaatschappij, waar enkele dagen later de after-party van de Grammy’s bleek plaats te vinden). Een basic en betaalbaar hotel. Na het inchecken gauw een pizza eten aan de overkant van de straat om zeker niets te missen van de optredens. Vervolgens op naar The Hotel Cafe. Een kleinere, maar hippe en trendy bar, waar vooral singer-songwriters optreden.

Na Jack Diaz was het de beurt aan Milow. Met een (kostelijke) Stella in de hand genoten wij van een licht zenuwachtige Milow die opende met ‘Born in the eighties’. Daarna speelde hij twee nieuwe nummers, waarvan vooral het eerste kon bekoren. Het tweede leidde hij in met een grappige (maar net iets te lange) bindtekst, maar het liedje op zich was geen echte hoogvlieger.

Vervolgens passeerden ‘You don’t know’ en ‘Ayo Technology’ de revue. Songs, die zoals hij zelf op een zeer bescheiden manier zei, voor zijn doorbraak in Europa hebben gezorgd. Voor de volgende twee nummers deed hij een beroep op de ravissante Priscilla Ahn. Ze zongen samen ‘Building Bridges’ and ‘Two of Us’ (Beatles-cover). Mooi en harmonieus. Als afsluiters speelde hij nog ‘Little in the middle’ en ‘You and me (In my pocket)’, waarbij hij de hulp inriep van het publiek. Een publiek dat voor de helft bestond uit Europese fans die al dan niet toevallig in L.A. vertoefden, waarop Milow laconiek vroeg: “Are there any Americans?”.

Samengevat: Een zeer aangenaam en intiem optreden van Milow, die bij aanvang toch wel wat zenuwachtig was, maar langzaamaan zijn draai op het podium vond. Milow kon voor het merendeel van de tijd overtuigen, maar miste soms zijn band en de routine van het solo spelen.

Na Milow was het de beurt aan Marketa Irglova. Zij was duidelijk populairder dan Milow (en populairder dan we dachten), want voor haar optreden stroomde de zaal volledig vol. Aan wie haar niet kent, raad ik volgende zoektermen aan op Youtube: Marketa Irglova, The Swell Season, Once. De eerste term is de naam van de zangeres. In oktober 2011 bracht zij haar eerste soloalbum Anar uit. De tweede naam is die van de band, waarin zij samen met Glen Hansard speelt, en de derde is die van de film die hen beiden beroemd heeft gemaakt.

Het optreden van Marketa Irglova was van de eerste tot de laatste noot kippenvel. Een geweldige zangeres en een prachtige muzikante. Muziek om van te genieten en te dromen. Veel meer woorden heb ik hier niet voor nodig. Enkel superlatieven zijn hier van toepassing. Als je ooit de kans hebt om haar aan het werk te zien, een echte aanrader.