Een waaier aan emoties

De voorbije week was een bewogen week. Zeven dagen boordevol emoties.

Vrijdag was het Davy’s verjaardag. Ik moest werken, maar we maakten er een feestelijke avond van. De dag erna vierden we verder met een bezoekje aan Disneyland. Dat waren we al lang van plan (wegens vlakbij), maar het was er tot hiertoe nog niet van gekomen. Het werd een prachtige dag, waarbij onze mond meer dan eens openviel van verbazing.

Het grootste deel van de dag brachten we door in het traditionele ‘Disneyland Park’ en tegen de valavond begaven we ons naar het ‘Disney California Adventure Park’. De snelle attracties hebben we een beetje aan ons voorbij laten gaan, maar de sfeer alleen was ook al meer dan de moeite.

en plots was Goofy daar...



Eén van de coolste attracties waar we wél voor in de rij gingen staan, was de ‘Finding Nemo Submarine Voyage’. Met een duikboot gingen we onder water op zoek naar Nemo. Een tweede indrukwekkende element was ‘Mickey’s Soundsational Parade’. We hadden op voorhand niet verwacht dat een stoet van mensen verkleed als Disneyfiguren zo mooi zou zijn. Schitterende kostuums en wagens, leuke dansjes en personages die zich helemaal vereenzelvigden met hun rol.

Het Disney California Adventure Park bleek betoverend in het donker. Ik wil niet weten hoe hoog hun maandelijkse elektriciteitsrekening is. Het vuurwerk zagen we enkel van in de verte, maar was eveneens op z’n Disneys: veel, groot, luid, kleurrijk, mooi.

Om 22u15 stonden we klaar voor de show ‘World of Color’. Ik had op voorhand op internet gelezen dat dit de moeite ging zijn, maar dat bleek op zijn minst een understatement. Het was één van de mooiste, indrukwekkendste, absurdste en meest magische dingen die ik ooit gezien heb. Het is een half uur durende show van water en licht, met gigantische waterstralen die de lucht worden ingestuwd, waarop kleuren en fragmenten uit Disneyfilms geprojecteerd worden. Ondertussen krijg je liedjes en korte stukjes tekst uit de films te horen.

De waterstralen gaan zo hoog (tot ver boven het reuzenrad) dat je er tot minstens 50 meter verderop nat van wordt. Ik heb staan bibberen van de kou, maar wel met tranen in de ogen omdat ik het zo ongelooflijk mooi vond. Ik had nergens anders ter wereld willen zijn dan daar op dat moment.

Een korte samenvatting van de show kan je hier zien en een volledige opname is te vinden op youtube. Op het scherm is het toch wel enige gradaties minder indrukwekkend dan in het echt.

Zondag was een baaldag en maandag was een stressdag. Beide om dezelfde reden. Ik moest op maandag een presentatie geven voor het Department of Psychology and Social Behavior. Zoals ik in een eerdere blogpost uitlegde, hebben ze hier wekelijks een ‘brown bag colloquium’: een seminarie van 1 à 1,5 uur op maandagmiddag, waarbij gezonde snacks en wat koekjes voorzien worden voor de aanwezigen. Leuke traditie, maar toch iets zenuwslopender als je zelf vooraan moet gaan staan.

Zondag heb ik de hele dag gewerkt en maandagochtend moest ik eerst nog naar een lab meeting. Onmiddellijk daarna mocht ik het beste van mezelf gaan geven :-)  De reacties waren gelukkig erg positief. Oef. Dat is ook weer achter de rug.

Tijd om wat te bekomen had ik jammer genoeg niet, want ook de rest van de week had ik het behoorlijk druk op het werk. Dinsdag kon ik ’s avonds wat stoom gaan aflaten op de koorrepetitie en daarna in de pub. Het werd een superleuke avond met ongelooflijk toffe mensen. Ik liet me overhalen om veel te lang te blijven plakken, maar dat bewijst natuurlijk enkel hoe leuk het was.

Woensdag startte moe en eindigde blij. Rond 18u30 kreeg ik een smsje van mijn zus dat mijn metekindje niet lang meer op zich zou laten wachten. Na een avond spannend afwachten, kregen we rond 23u30 het volgende smsje met het heuglijke nieuws: Jutta was geboren. In België was het ondertussen donderdagochtend, maar voor ons was het tijd om in bed te kruipen.

Op donderdagochtend in Irvine en donderdagavond in België konden we het lieve kleine dotje bewonderen via de webcam. Lang leve skype. Het was fantastisch om haar te kunnen zien, maar tegelijk besef je daardoor ook hoe ver je van alles en iedereen verwijderd bent. Waar ik enkele dagen tevoren nog nergens anders had willen zijn dan in Californië, had ik op dat moment toch graag een privéjet gehad die me gauw naar België bracht. Ik kijk er al erg naar uit om haar in juli in mijn armen te kunnen houden. Donderdag werd dan ook een dag van stilstaan bij mensen en dingen van thuis. Een heimwee-dag, die gelukkig met een positieve noot werd afgesloten. We hadden immers tickets voor een circusshow in het Barclay Theatre die avond: ‘PSY’ van het Canadese gezelschap ‘Les 7 doigts de la main’. Het was mijn verjaardagscadeau voor Davy en we hebben er beiden van genoten.

(Wie benieuwd is, kan hier een idee van de show krijgen.)

Erna werden we eigenlijk nog op een feestje bij onze buren verwacht, maar daarvoor hebben we uiteindelijk gepast. Teveel is teveel.

Op vrijdagochtend dwong ik mezelf om zo vroeg mogelijk op te staan, zodat ik nog zoveel mogelijk werk kon verzetten voor ons vertrek naar Las Vegas. Het zijn drukke tijden hier in Californië. Irvine is dan misschien geen grootstad, maar de ligging is fantastisch. Alle bezienswaardigheden aan deze kant van de VS zijn binnen handbereik. Naar Amerikaanse normen althans. 400 km is ondertussen peanuts voor ons :-)

We houden jullie op de hoogte!