Fun stuff

Ons Amerikaanse avontuur loopt bijna ten einde. Sinds onze terugkomst uit Chicago is de tijd voorbijgevlogen aan een onvoorstelbare snelheid. Op het werk moest nog heel wat afgewerkt worden, de koorrepetities werden in een hogere versnelling gezet wegens een snel dichterbij komend concert, we hadden nog een paar leuke dingen gepland, er moesten allerlei administratieve zaken geregeld worden (met als grootste werk de verkoop van onze auto) en we moesten stilaan beginnen afscheid nemen van iedereen. Om te vermijden dat dit een ellenlange post wordt over vanalles-en-nog-wat, zal ik eerst over de leuke dingen vertellen. Het pijnlijke relaas van ons afscheid volgt later.

Ik ging een laatste keer salsadansen met Eryn, Zoe & co.

We bezochten Laguna Beach, een strand in de buurt dat nog op ons to-do lijstje stond.

Het ‘Loftus lab’ bouwde een feestje ter ere van de verjaardag van Maryanne Garry: de promotor van Eryn, een vriendin van Beth, de voorzitster van de ‘Society for Applied Research in Memory and Cognition’ en (vooral) een sympathieke madam. Op dat feestje ontmoette ik een échte FBI-agent. Hij is een vriend van Zoe en ik had er al heel wat verhalen over gehoord, maar nu kreeg ik ook de kans om zelf een praatje met hem te slaan. Het bleek een heel toffe kerel die erg geïnteresseerd was in België (aangezien een vriend van hem een tijdje in dienst was geweest bij de zeemacht in ons land). Hoewel iets kleiner van gestalte, kon hij qua looks best wedijveren met Seeley Booth uit Bones :-)

Enkele dagen later gingen we naar een tattoo-festival. Niet voor (nog) een tattoo, maar louter voor de sfeer.

Het Ink-N-Iron festival was een tip van Helene en bleek fascinerend. Ze noemen zichzelf een ‘tattoo & kustom culture festival’. Behalve het laten zetten van een tattoo, kan je er auto’s en kunst bewonderen, kleren en accessoires kopen en optredens bijwonen. Niet enkel de typische muzikale festivaloptredens, maar ook burlesque- en paaldansshows.

Het festival ging door in Long Beach, op/aan de Queen Mary, de boot die van 1936 tot 1967 tussen Europa en New York voer en die tijdens WO II gebruikt werd voor het transport van de geallieerden. Volgens Wikipedia heeft de Queen Mary “ooit in één overtocht 16.082 manschappen vervoerd, dit is tot op heden het grootste aantal mensen dat met een schip in één keer vervoerd is”. Het was dus mooi meegenomen dat we dankzij het festival ook de boot van dichtbij te zien kregen.

We hadden verwacht er heel wat speciale figuren te zien en die verwachting werd ingelost, maar tegelijk werden we ook verrast door de beleefdheid en het geduld van het merendeel van hen. Om van aan de parking tot aan de boot te geraken, werden er gratis bussen ingelegd. Op het moment dat wij aankwamen, wouden tientallen mensen zich verplaatsen, maar jammer genoeg bleek het bussensysteem niet bepaald efficiënt. Telkens wanneer er een bus aankwam, bleek die al bijna volledig vol te zitten met mensen die elders waren opgestapt. Bij ons zou het een gedrum zijn van jewelste om toch maar op een bus te geraken. De gevaarlijk uitziende mannen en wulpse vrouwen in Long Beach vormden echter braaf en geduldig een rij. Wanneer er toch enkele pubers voorstaken, werd daar hoofdschuddend naar gekeken, zonder een greintje agressie.

Anderzijds was de beveiliging van het festival wel iets steviger dan we in België gewend zijn. Er waren aparte rijen aan de inkom voor mannen en vrouwen. Iedereen werd gefouilleerd en elke tas werd zorgvuldig geïnspecteerd (tot het openen van brillendozen toe). Alles wat mogelijks kon gebruikt worden als een wapen moest achtergelaten worden. Het meisje voor mij moest dus afscheid nemen van de roze kettingen die ter versiering aan haar broek hingen. De jongen voor Davy mocht zijn ceintuur met pinnen erop uiteindelijk toch aanhouden, omdat anders zijn broek tot op zijn knieën zakte.

Eens op het terrein, bewonderden we tientallen en tientallen prachtige auto’s, luisterden we naar de Aggrolites en gingen we een kijkje nemen op de boot. We zagen twee burlesque-meisjes het beste van zichzelf geven en vertoefden wat in het zonnetje. Rond 17u30 begaven we ons naar de Sin Alley om daar de ‘international pole performer showcase’ te aanschouwen. Het was behoorlijk indrukwekkend. Daarna bestudeerden we enkele kunstwerken, aten we een ongezonde maar lekkere festivalhap, namen we een kijkje in de tattoo hall (waar Davy wellicht de enige aanwezige zonder tattoo was) en keerden we terug naar het hoofdpodium om Vandals en She wants revenge aan te moedigen. Laatstgenoemde was maar een zwak afkooksel van de andere groepen. De voorlaatste groep van de avond, Misfits, bleek eerder lachwekkend dan goed te zijn. Zelfs binnen het ‘schreeuw-genre’ konden ze me niet overtuigen. Het publiek bleef enthousiast, maar wij konden het écht niet langer aanhoren en vertrokken dus maar naar huis :-)