See you!

Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik in een hotelkamer vlakbij de luchthaven van Los Angeles. Maandag hebben we de deur van ons appartement definitief achter ons dichtgetrokken, waarna we met een huurauto richting Yosemite gereden zijn. Dat is een prachtig nationaal park in het noorden van Californië. Omdat we eerst nog naar de bank moesten, onze huurauto moesten gaan oppikken, alles moesten inladen en onze sleutels moesten gaan afgeven, konden we pas na de middag vertrekken en maakten we een tussenstop in Bakersfield. Dinsdag reden we verder en spendeerden vervolgens 2,5 mooie dagen in het park.

Vandaag (= vrijdag) legden we de 500-kilometer lange terugrit in één ruk af, dropten onze huurauto bij Hertz en wachten nu vol ongeduld op onze vlucht naar New York morgenochtend. Een geschikt moment om even iets te vertellen over ons afscheid van Irvine.

Eigenlijk was het afscheid een langdurig proces. Het begon al twee weken voor ons vertrek, met het afscheidsfeestje van Eryn. Haar ‘gastouders’ (de mensen bij wie ze een kamer huurde) gaven een potluck-etentje. We kochten wijn en frisdrank en maakten het ons verder makkelijk door perziken in blik te kopen en tonijnsla te maken. Een eenvoudige en lekkere combinatie. Dachten wij. Eens aangekomen op het feestje bleek het vooral een onbekende en daardoor bizarre combinatie voor de Amerikaanse, Nieuw-Zeelandse, Australische, Britse en Noorse aanwezigen. Blijkbaar is perzik-tonijn dus een typisch Belgisch gerecht. Gelukkig hielden veel van de aanwezigen wel van een culinair risico en werd onze bijdrage uiteindelijk op heel wat lof onthaald. Oef.



Beth, Eryn, ik, Joëlle

 

bijpraten met Karl, Helene en Steven

Het afscheid van Eryn was eigenlijk nog geen echt afscheid, want ze had nog een week in Irvine. De volgende dag namen we wel écht afscheid van Helene, onze Noorse buurvrouw en ondertussen een goede vriendin. Normaal zou ze nog tot eind juli van de Californische zon blijven genieten, maar het lot besliste daar anders over. Ze kreeg een jobaanbieding die ze niet kon weigeren en vertrok dus bijna twee maanden vroeger dan gepland terug naar Noorwegen. Echtgenoot Karl bleef achter en kan zich nu ongestoord op zijn doctoraatswerkzaamheden storten. Ocharme.

Zoe nam foto’s tijdens mijn allerlaatste lab meetings in het Loftus-lab en het Levine-lab.



een serieuze foto met het Loftus-lab



een 'emotie'-foto met het Levine-lab :-)



De zondag voor het weekend waarin we onze koffers zouden moeten pakken, was de dag aangebroken van ons eigen afscheidsfeestje. Zoe was onze gastvrouw op een ‘potluck barbecue’. Een barbecue waarop iedereen iets te eten meebrengt is eigenlijk niet zo anders dan hoe we het soms in België doen. Tot onze verrassing bleken mensen echter niet automatisch te kiezen voor iets ‘voor op den BBQ’, maar bracht het merendeel salades en desserten mee. Ondanks onze vrees dat er misschien niet genoeg zou zijn, bleek er uiteindelijk véél teveel eten voor de 20 aanwezigen. Het werd een erg leuke namiddag en avond.

De dag na ons feestje was de dag van Eryn’s vertrek naar Nieuw-Zeeland. Een lunch met enkele mensen van het Loftus lab eindigde onverwachts emotioneel. Beth concludeerde dat het te vroeg was om afscheid te nemen en nodigde ons later die dag uit bij haar thuis voor een glas wijn. Zo zouden we elkaar kunnen steunen. Omdat haar shuttle naar de luchthaven vervroegd werd, kon Eryn zelf er uiteindelijk maar een 10-tal minuten bij zijn en ging het afscheid sneller dan verwacht. Samen met Zoe en Steven bleef ik nog wat plakken, waarna Beth ons op pizza trakteerde. Vervolgens bracht Zoe me naar huis, wat een volgend afscheid impliceerde. Zij reed diezelfde avond nog naar San Diego, om daar het vliegtuig naar NY te nemen voor het huwelijk van een vriend. Ze gaf me een prachtig boeket bloemen en ik had het er toch wat moeilijk mee. Ik ga haar missen!

Op mijn allerlaatste werkdag lunchten Davy en ik nog met Beth, Linda, Robin, Joëlle en Sandrine. Op die manier konden we ook dag zeggen tegen Linda, die niet naar onze barbecue kon komen. Tevoren had ik ook een allerlaatste werkafspraak met Beth, Linda en Robin, die we vereeuwigden aan de hand van de nodige foto’s.

Tijdens ons laatste weekend was het inpakken geblazen. Dankzij de extra koffer die we ons hadden aangeschaft, vonden al onze spullen gelukkig vlot een plaatsje. Het hielp natuurlijk ook wel dat we een tweetal maanden geleden al wat gerief mee naar huis konden geven met onze Belgische bezoekers.

Op zaterdag hadden we nog een allerlaatste uitje gepland. Rachelle had een rol te pakken gekregen in een ‘musical theatre show’ in Tustin, een deelgemeente van Irvine, en daar wouden we wel getuige van zijn. Het was geen typische musical, maar een revue show die zich afspeelde in de jaren ’40. Een leuke mix van theater, dans en zang onder begeleiding van een 13-koppige big band. Rachelle deed het geweldig en kreeg oorverdovend applaus voor haar solo ‘God bless America’. Na afloop van de revue show bleek er ook nog een comedy show van start te gaan. Karl was onze chauffeur (we hadden die dag namelijk onze auto verkocht) en wou graag nog even blijven. We twijfelden, maar stemden toe. Gelukkig maar. Het werd anderhalf uur luidop lachen. We zagen drie stand-up comedians. De eerste twee moesten nog wat moeite doen om het publiek op hun hand te krijgen, maar de derde (Al Del Bene) was duidelijk een ervaren grappenmaker. Dankzij Rachelle (die ons vervoegd had) zaten we op de eerste rij en dankzij mijn outfit (die er blijkbaar erg ‘Europees’ uitzag) trok ik de aandacht van meneer de grapjas. Een half uur lang richtte hij zijn pijlen op ons. Vooral Davy’s job werd daarbij door de mangel gehaald. Maar hij bleef gelukkig erg respectvol, waardoor het niet alleen voor de rest van het publiek, maar ook voor onszelf aangenaam en grappig was.

Zondag aten we voor de allerlaatste keer in de ‘Steelhead Brewery’ en kozen we voor de allereerste keer voor frozen yoghurt als dessert. Dit is een variant op roomijs die hier erg populair is, maar die we uit scepticisme tot hiertoe nog nooit een kans gegeven hadden. Voor we vertrokken wouden we dit nog goedmaken. Zo gezegd, zo gedaan. Het smaakte niet slecht, maar voor mij gaat er toch niets boven de echte, calorierijkere versie.

Ondertussen zijn we vijf dagen verder en beseffen we nog altijd niet goed dat we Irvine definitief verlaten hebben. Op aanraden van Eryn besloten we trouwens om niets of niemand vaarwel te zeggen, maar afscheid te nemen met het plan om elkaar terug te zien.

See you, vrienden in Irvine. Ooit zien w’elkander weer.

PS: Ondertussen is het al behoorlijk laat en ons vliegtuig stijgt bijgevolg al binnen enkele uren op. Ik post dit dus pas morgenavond, wanneer we veilig en wel gearriveerd zijn in NYC.